MotorRacingBlog.nl presenteert vandaag haar eerste gastschrijver. Flashback007 zal een serie schrijven over ‘exotische’ nationaliteiten in de Formule 1, oftewel coureurs afkomstig uit landen die maar weinig coureurs hebben voortgebracht. Vandaag deel 1: Zuid-Amerika.

Vitaly Petrov en Pastor Maldonado hebben allebei een kans om volgend jaar deel uit te maken van het Formule 1-deelnemersveld. Een Rus en een Venezolaan, dat zijn nationaliteiten die je niet vaak tegenkomt in de geschiedenis van de Formule 1. En zo zijn er wel meer ‘exotische’ nationaliteiten, die nauwelijks vertegenwoordigd zijn in de F1. Hieronder volgt een lijstje met die nationaliteiten en een korte beschrijving bij elk ervan.

Mocht Maldonado volgend jaar aan de start staan, dan is hij niet de eerste Venezolaan die in de F1 deelneemt. Eerder reden Johnny Cecotto, Ettore Chimeri en Piero Drogo in de rondrazende bolides. Cecotto completeerde zelfs twee seizoenen. In 1983 kwam hij naar de wereld van de F1 toe, nadat hij eerder een succesvolle carrière gekend had in de motorracerij. Daar werd hij de jongste wereldkampioen in de 350cc. In 1980 maakte hij de overstap naar de autosport. Daar reed hij in de Formule 2 voor Minardi en voor March. Net als teamgenoot Corrado Fabi wist hij dat jaar 57 punten te verzamelen, maar de regels van die tijd schreven voor dat alleen de beste negen resultaten meetelden, en zo verloor Cecotto nog een punt en werd Fabi kampioen.

Cecotto Wikipedia.comVervolgens kwam de overstap naar de Formule 1. Na een seizoen in het achterveld, waarbij hij één punt scoorde met Theodore, stapte de Venezolaan over naar Toleman, waar hij de teamgenoot werd van Ayrton Senna. Tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix van Engeland kwam er met een harde crash een einde aan de F1-carrière van Cecotto. Hij reed daarna nog vrij succesvol in klassen als het DTM en het BTCC, maar een terugkeer naar de Formule 1 zat er niet meer in.

Ettore Chimeri reed één race, de Argentijnse Grand Prix van 1960.Hij kwalificeerde zich als 21e en voorlaatste in een geleende Maserati. Maar na drieëntwintig ronden moest hij de brui eraan geven. Hij was te vermoeid om verder te gaan.

Datzelfde jaar ging Drogo van start voor Scuderia Colonia in Grand Prix van Italië. In een race die gedomineerd werd door Phil Hill, wist Drogo van de 15e startplaats een 8e finishplek te maken, meer dankzij de uitvallers dan door zijn inhaalkunsten. In die tijd leverde dit echter geen punten op. Maldonado kan dus de vierde Venezolaan worden die in een F1-wagen van start gaat in een Grand Prix.

Als je verder gaat kijken over het Zuid-Amerikaanse continent is te zien dat Argentinië en Brazilië heel goed vertegenwoordigd zijn. Maar ook andere landen daar hebben hun coureurs gehad. Uit Chili was Eliseo Salazar afkomstig. Via de vaste route van karts naar de Formule 2 kwam hij terecht bij het Formule 1-team van March in 1981. Hij zou nog rijden voor de achterhoedeteams van Ensign, ATS en RAM. In totaal hield hij het drie seizoenen vol en scoorde zelfs drie punten. De eerste keer was tijdens de kampioenschapsrace op Zandvoort in 1981, waar hij één punt pakte. De andere twee pakte hij in 1982 tijdens de Grand Premio di San Marino. Door de Chileense economische crisis in het begin van de jaren ’80 moest Salazar noodgedwongen een eind aan zijn carrière maken.

Salazar Racing5De Chileen ging vervolgens via de Formule 3000 naar het Prototype-kampioenschap om te racen, maar nergens was hij succesvol. Terug in Chili nam hij een baan als televisiepresentator van Video Loco (De Chileense versie van ‘De Leukste Thuis’), maar kreeg in 1994 onverwacht een contract aangeboden om te gaan racen in de VS. Daar racete hij tot 2002. Het was niet top wat hij deed, maar ook niet tob. Hij werd onder andere derde tijdens de Indy 500 van 2000. In 2004 keerde hij terug naar Chili waarna hij ging deelnemen aan de Chileense rallycompetitie. Begin 2008 begon hij met zijn eigen team, en in 2009 maakte hij zijn debuut in de Dakar Rally. Daarmee is hij de enige coureur ter wereld, die geracet heeft in de Grand Prix van Monaco, Indy 500, Le Mans, de 24 uur van Daytona en de Dakar Rally.

Salazar is misschien nog wel het bekendste van de Grand Prix van Duitsland in 1982. Toen raceleider Nelson Piquet hem op een ronde wilde zetten, raakten beide auto’s elkaar en crashten van de baan, waarna het zelfs tot een handgemeen kwam tussen Salazar en de erg kwade Piquet. Later verontschuldige de Braziliaan zich hier wel voor, want uit de telemetrie was gebleken dat zijn motor het niet lang meer zou volhouden en hij de finish sowieso niet had gehaald.

Colombia leverde tot nog toe drie coureurs aan de koningstak van de autosport, waarvan Juan Pablo Montoya waarschijnlijk de meest bekende is. Via de diverse Formule-klassen in Zuid-Amerika kwam hij terecht in de Formule 3000 waar hij in zijn tweede jaar (1998) na een fel gevecht de titel won. Dat jaar presteerde hij het ook om het hele veld op een rondje te zetten in de prestigieuze race in Pau. In 1999 ging Montoya ‘overzee’ racen in de VS, en daar begon hij aan een zeer succesvolle carrière in de CART. Hij pakte als rookie de titel en  ondanks dat Williams hem toen al wilde, zou hij toch in de VS blijven racen. Ook in 2000 pakte hij zijn successen mee, maar zijn titel kon hij niet prolongeren. Hij won echter wel als rookie de Indy 500 dat jaar.

montoya1-lg Grandprix.comHet jaar erna was het tijd voor de overstap. Hij ging naar de Formule 1 en stapte in bij Williams. Hij viel vooral op door zijn aanvallende rijstijl, wat hem net als in de VS enerzijds op kritiek kwam te staan, maar anderzijds ook een grote fanbasis opleverde. Hij won dat jaar de Grand Prix van Italië. Hij zou tot 2006 nog zes overwinningen scoren. Hij bleef ook kritiek krijgen door zijn wilde rijstijl en de opmerkingen die hij naast de baan maakte. In 2003 maakte hij lange tijd kans op de titel maar werd hij uiteindelijk derde in de eindstand. In 2006 kwam dan uiteindelijk een abrupt einde aan zijn F1-carrière. Na een crash waaraan hij schuldig werd geacht vond zijn toenmalige team McLaren het genoeg en zette hem aan de kant.

Montoya heeft inmiddels ook duidelijk gemaakt geen intentie te hebben om terug te keren in de Formule 1. Na zijn ontslag keerde hij terug naar de VS en begon daar NASCAR te rijden. Ook daar liet hij recentelijk merken nog steeds licht ontvlambaar te zijn.

Als je zo bezig bent over Montoya te schrijven zou je bijna vergeten dat er nog twee coureurs uit Colombia de F1 hebben aangedaan. Ricardo Londoño-Bridge was de eerste uit zijn land in de F1. Ensign had de man ingehuurd om de Grand Prix van Brazilië te rijden in 1981. Ondanks redelijke tijden in de testsessie in de week voor de Grand Prix, kreeg hij van de FIA geen superlicentie, mede omdat hij Keke Rosberg van de baan had geramd. Zo kwam er meteen een einde aan zijn carrière die nog nauwelijks was begonnen. Enkele maanden geleden werd de Colombiaan vermoord in zijn thuisland.

Guerrero flickr.comEnsign was nog niet klaar met Colombianen en huurde het jaar erna Roberto Guerrero in. Van de 13 Grands Prix waarvoor hij zich probeerde te kwalificeren in 1982 lukte hem dat 8 keer. Slechts twee keer zag hij de finishvlag dat jaar. Het jaar erop stapte Guerrero in een Theodore. Nog steeds zat hij in het achterveld, maar hij wist zich van de 14 keer 13 keer te kwalificeren, wat dus een verbetering was van het voorgaande jaar. Hij zag zes keer de finishvlag.  Maar nadat hij geen uitzicht zag op verbetering hing hij zijn Formule 1-helm na de Engelse GP aan de wilgen. Hij stapte over naar de CART Series. Hij kende een wisselvallige carrière met twee tweede plaatsen in de Indy 500 als hoogtepunt en een zware crash waarbij hij zeventien dagen in coma lag als dieptepunt. Guerrero is inmiddels geen Colombiaan meer. In 1989 liet hij zich naturaliseren tot Amerikaan.

Als laatste land op het Zuid-Amerikaanse continent is Uruguay aan de beurt. Het land dat op het eerste gezicht meer met voetbal heeft dan met autoracen, heeft toch vier coureurs op de lijst staan die ooit deelgenomen hebben aan een Formule 1-race. Astrubel Bayardo, Eitel Cantoni en Oscar González reden allemaal  slechts één seizoen, waarbij de optredens van Bayardo en Gonzalez beperkt bleven tot één race. González ging in de Argentijnse Grand Prix van 1956 van start voor het team van zijn landgenoot Alberto Uria. Uria had zichzelf alleen gekwalificeerd op de dertiende en laatste startplek. González werd tijdens de race als tweede coureur ingezet. Gezamenlijk wist het duo als zesde de streep te bereiken. Dat leverde op dat moment nog geen punten op.

Uria had een jaar eerder ook al deelgenomen aan dezelfde race, maar kwam in de 22e ronde zonder brandstof te staan. Bayardo wilde voor Scuderia Centurio Scud in 1959 in een race starten op het circuit van Reims. Verder dan het inschrijfformulier kwam de Uruguayaan niet. Hij wist geen tijd neer te zetten in de kwalificatie en mocht dan ook niet van start gaan.

cantoni jmfangio.orgVan die vier coureurs was misschien Eitel Cantoni nog wel het meest ‘succesvolle’. Hij reed weliswaar alleen maar in 1952, maar reed wel drie Grands Prix dat jaar. Voor Escuderia Bandeirantes reed hij de Engelse, Duitse en Italiaanse Grands Prix. Hij kwalificeerde zich weliswaar altijd rond de 25e stek, maar versloeg daarbij wel tweemaal zijn Braziliaanse teamgenoot Gino Bianco, en hij wist de beste finishplaats te behalen voor Escuderia Bandeirantes. In de Italiaanse GP werd hij 11e, de andere twee races viel hij uit.

Dit was het eerste deel in de door Flashback007 geschreven serie over exotische nationaliteiten. Spoedig zal hij ook de andere continenten behandelen!

(fotobronnen: www.maps-world.net (Zuid-Amerika), foto Johnny Cecotto eigendom van tmw1340 uitgegeven onder Creative Commons by-sa licentie, www.racing5.cl (Salazar), www.grandprix.com (Montoya), www.flickr.com/photos/antsphoto (Guerrero) en www.jmfangio.org (Cantoni))