Aangezien de kans klein is dat Rubens Barrichello in de laatste HRT zal plaatsnemen, kunnen we met een bijna overtuigende stem zeggen dat de Braziliaan na negentien seizoenen vertrekt uit de Formule 1. De Braziliaan is altijd wel een klein beetje een favoriet van mij geweest. Daarom vond ik het ook mooi moment om eens herinneringen op te halen aan de man.

Franse zomer

Aangezien ik de Formule 1 pas echt goed volg sinds de Grand Prix van Frankrijk 1999 kan ik voor die periode weinig zeggen over wat ik herinner van Barrichello. Hij bezorgde Jordan ooit de eerste pole-position en stond in 1997 op het podium tijdens de Grand Prix van Monaco. Maar dat

heb ik allemaal uit boeken en tijdschiften. Voor de rest is Rubinho voor 1999 niet echt bekend bij mij.

Nee, dan inderdaad die Grand Prix van Frankrijk 1999. Daar reed hij zichzelf extra in de kijker door gevechten met Mika Häkkinen in de stromende regen. Vertrokken van pole, werd hij uiteindelijk verwezen naar de derde plaats, omdat Heinz-Harald Frentzen hem en Häkkinen te snel af was. De rest van het seizoen meldde Barrichello zich ook op de voorgrond, maar het was de aimabele teamgenoot Johnny Herbert die de overwinning pakte tijdens de Grand Prix van Europa. Maar Barrichello werd wel gepromoot naar Ferrari, waar hij naast Michael Schumacher kwam te zitten.

Ongelukkig

En eigenlijk van de Ferrari-periode heb ik de meeste ‘goede’ herinneringen aan Barrichello. Natuurlijk is er die schitterende overwinning op de Hockenheimring, waarbij de kleine Braziliaan in huilen uitbarstte en uiteindelijk door McLaren-coureurs Mika Hakkinen en David Coulthard op de schouders genomen werd. Maar ook Der Michael, die altijd als eerste kwam bij Ferrari. Met wanvertoningen in de Oostenrijkse races van 2001 en 2002. De Duitser gaf nog een ‘goedmakertje’ in Amerika door Barrichello in 2002 tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten als

eerste over de streep te laten komen; de Amerikanen waren niet blij. En hoe langer Barrichello bij Ferrari bleef, hoe minder gelukkig hij werd. Het stempel van tweede coureur werd hem te veel en hij verhuisde naar Honda.

Eigenlijk heb ik van zijn periode bij Honda ook weinig herinneringen. Natuurlijk 2006 was een redelijk goed seizoen voor de Japanse motorfabrikant, maar daarna was het huilen met de pet op. Ik kan me niet zo een-twee-drie voor de geest halen of Barrichello in die tijd fabelachtige of juist domme dingen heeft laten zien. In ieder geval was het volgens mij niet veel soeps.

Te laat

Toen in 2009 Brawn GP uit de as van het Honda-team herrees, kreeg Barrichello weer een knauw te pakken: Jenson Button domineerde de eerste helft van het seizoen en was Barrichello, die wat mij betreft veel klungelde en zeurde in die tijd, te snel af. Natuurlijk won de Braziliaan in Europa nog een Grand Prix en vervolgens ook op de heilige Italiaanse grond van Monza, waar hij al twee keer eerder won. Maar hij kwam te laat op stoom en Button werd wereldkampioen. Barrichello mocht sowieso van geluk spreken dat hij dat jaar reed; Bruno Senna stond die winter op het lijstje om hem te mogen vervangen.

Teloorgang

Maar 2010 markeerde de overgang naar Williams. Barrichello hoopte de weg terug naar boven te vinden, maar dat lukte in de matige Engelse auto niet. Het laten verdwijnen van een stuurtje in de side-pods van een HRT was nog zijn grootste truc. Verder kwam hij er niet meer aan te pas.

In 2011 hoopte hij op verbetering, maar beter werd het niet. Juist slechter. De beelden die je van de man zag, straalde een ongemotiveerde, moegestreden coureur uit. En ondanks dat Barrichello graag in de F1 was blijven rijden, denk ik dat hij toch ook ergens blij is dat hij weg is. Misschien naar de IndyCar, zoals de geruchten deze week gaan. Naar zijn vriend Tony Kanaan. Of misschien wel iets anders. Maar het Formule 1-boek is afgesloten. Voorlopig dan…