MotorRacingBlog.nl presenteert vandaag opnieuw een verhaal van gastschrijver Flashback007 in de serie over ‘exotische’ nationaliteiten in de Formule 1, oftewel coureurs afkomstig uit landen die maar weinig coureurs hebben voortgebracht. Vandaag deel 2: Mexico.
Voor het tweede deel over de exotische nationaliteiten reizen we af naar Mexico. Hoewel Mexico slecht vier actieve coureurs gehad heeft in de Formule 1 zijn ze samen goed voor 125 deelnames. De meeste (58) staan op naam van Héctor Rebaque. De eerste jaren van zijn carrière vertoefde hij vooral in Mexico, de VS en Canada. Alleen in 1974 week hij kortstondig uit naar Europa om daar deel te nemen aan diverse evenementen waaronder de 24 uur van Le Mans. Uiteindelijk debuteerde hij in 1977 voor Hesketh. Dat seizoen was geen groot succes en Rebaque besloot om zijn eigen team op te zetten. Het sprookje duurde twee jaar, daarna werd het team opgedoekt. In de dertig races dat het team meedeed in de F1 werd slechts één punt gescoord, toen Rebaque in de Duitse Grand Prix van op de zesde plaats finishte.
In 1980 zat de rijke Mexicaan dus zonder stoeltje, maar toen kwam onverwacht een keerpunt in zijn carrière. Na de Franse Grand Prix werd Ricardo Zunino buiten gegooid bij Brabham, wat een kans bood voor Rebaque. Rebaque begon langzaam, maar zijn prestaties werden steeds beter en uiteindelijk wist hij in de Canadese Grand Prix een punt te scoren. Brabham was tevreden over hem en hij mocht blijven als teamgenoot van Nelson Piquet. Aan het einde van het jaar kon hij terugkijken op zijn beste Formule 1-jaar uit zijn carrière. Van de vijftien races was hij er slechts vijf gefinisht, maar wel vier keer in de punten. Met drie vierde plaatsen en één vijfde sprokkelde hij 11 punten bij elkaar en eindigde hij als tiende in de eindstand. Brabham bonjourde hem echter toch buiten en Rebaque had eigenlijk ook genoeg van de Formule 1 en vertrok naar Amerika om daar verder te gaan met zijn carrière. Daar wist hij nog een CART IndyCar-race te winnen, maar de Mexicaan kon niet vermoeden dat dat zijn laatste oval-race ooit zou zijn. Tijdens een trainingssessie voor de Milwaukee Mile crashte hij zwaar. Hij besloot daarna dat racen te gevaarlijk was en zette een punt achter zijn carrière.
Misschien heeft Rebaque zo wel de slimste keuze gemaakt. Hij is namelijk de enige nog levende Mexicaanse coureur, die ooit deelnam aan een Formule 1-race. Moisés Solana is dan nog de minst bekende van de vier. Toch was hij gedurende zes seizoenen actief. Weliswaar alleen gedurende de races in Mexico en de Verenigde Staten, maar Solana kwalificeerde zich wel voor iedere race. Bovendien was en is hij in eigen land een beroemdheid. Zoals Schumacher de F1 domineerde en alle records op zijn naam zette, staan de meeste records in de diverse Mexicaanse raceklasses op naam van Solana. Gedurende zijn carrière reed hij voor diverse team en in diverse klasses. Ooit versloeg hij daarbij Jim Clark, waarbij de Schot spontaan zijn handschoenen schonk aan Solana. Ook mocht hij in 1968 een Formule 2-test verrichten voor Ferrari. In de Formule 1 zou hij echter nooit achter het stuur van de beroemde Italiaanse fabrikant kruipen. Van zijn acht deelnames waren er zes voor Lotus.
Zijn eerste deelname is echter degene die de geschiedenisboeken gehaald heeft. In 1963 stond hij aan de start van de Mexicaanse Grand Prix voor BRM met nummer 13 op zijn bolide, iets wat sindsdien nog maar een keer herhaald is door Divina Galica in 1976. Zij kwalificeerde zich echter niet voor de Britse Grand Prix en Solana blijft daarmee de enige coureur die ooit een Formule 1-race reed met nummer 13. Hij had zich als elfde gekwalificeerd en stond in de einduitslag ook op die plaats. De finishvlag heeft hij echter niet gezien doordat zes ronden voor het einde zijn motor de geest gaf. Hij zou nooit punten scoren, maar bleef een vast gezicht tijdens de Mexicaanse Grands Prix in de jaren die volgden. In 1969 zou hij vast en zeker weer aan de start verschenen hebben, maar tijdens een hill-climbrace in juli van dat jaar verloor hij de controle over zijn McLaren en crashte hij tegen een brug aan. Solana overleed door de crash, maar zijn naam blijft voortleven als de enige coureur die ooit een Formule 1-race startte met nummer dertien.
De gebroeders Rodríguez zijn wellicht de meest bekende Mexicaanse racers in de Formule 1. Ricardo en Pedro Rodriguez waren allebei al jong besmet met het racevirus. Ze hebben helaas nooit samen in de Formule 1 kunnen rijden. Ricardo, de jongste van de twee, was vrij succesvol op motorfietsen, terwijl Pedro al vroeg begon met de autosport. Beiden hebben weliswaar samen aan diverse races deelgenomen, maar terwijl de oudste in de sportcars bleef rijden kreeg Ricardo een ‘gaststoeltje’ aangeboden bij Ferrari voor de Italiaanse Grand Prix van 1961. Hij kwalificeerde als tweede en vocht samen met Phil Hill en Richie Ginther om de leiding toen een defect aan zijn brandstofpomp een einde maakte aan die race. Ferrari was onder de indruk en bood hem een stoeltje aan voor 1962. Hij werd niet bij iedere race ingezet, maar wanneer Ferrari hem opriep was het bijna een garantie voor succes. In de non-kampioenschapsrace in Pau pakte de jongste deelnemer in de Formule 1 tot dan toe een tweede plaats, die werd gevolgd door punten in België en Duitsland. Ferrari reisde echter niet af naar Mexico voor de niet meetellende race daar. Ricardo wilde echter zeer graag deelnemen aan die race en besloot toch deel te nemen. Hij kreeg van het team van Lotus de beschikking over een bolide en kon aan de slag. Tijdens de eerste testdag verongelukte hij echter. In de Pertalda-bocht gaven zijn remmen de geest en de Lotus werd gelanceerd door de omheining. Mexico was in rouw gedompeld en oudere broer Pedro overwoog om zijn helm aan de wilgen te hangen.
Maar het racevirus kroop waar het niet gaan kon en hij zette door. Hij won zodoende in Amerika op de baan van Daytona in 1963 en kreeg vervolgens datzelfde jaar een kans van Lotus om zichzelf te bewijzen. Hij reed de Grands Prix van Amerika en Mexico maar wist geen van beiden te finishen. Toch zouden Lotus en Ferrari om beurten een beroep doen op de Mexicaan, totdat hij van Cooper in 1966 een contract voor meerdere races kreeg aangeboden. Zijn zesde Grand Prix ooit, die van Zuid-Afrika, won hij vervolgens. Dat jaar sprokkelde hij nog vijftien punten bijeen en miste slechts drie van de elf races. In de jaren die volgden bleef hij een vaste waarde in de F1 en op het podium, wat hem er overigens niet van weerhield om deel te nemen aan races in andere klassen. Dit leverde Pedro in 1963 een overwinning op in de 24 uur van Le Mans. Deze klassen bleef hij de jaren daarna combineren. In 1970 won hij zijn tweede Grand Prix. En ook in 1971 waren met een tweede en een vierde plaats de resultaten veelbelovend. Maar zoals gezegd kroop het racebloed waar het niet gaan kon en stapte Pedro voor Ferrari in tijdens de sportscarsrace op de Norisring. Tijdens die race kreeg hij een ongeluk dat hij niet overleefde. Mexico werd opnieuw in rouw gedompeld. Als eerbetoon aan de gebroeders Rodríguez werd de racebaan in Mexico City naar hen vernoemd. Autódromo Hermanos Rodríguez staat letterlijk voor Gebroeders Rodriguez-racebaan. En zo leven ze voort.
(Foto’s eigendom van Map of Mexico (Mexico), Forix (Hector Rebaque, Ricardo Rodríguez, Pedro Rodríguez), onbekend bij foto Moisés Solana)
