Vandaag is het exact een jaar geleden dat Henry Surtees omkwam bij een bizarre crash in de Formule 2-race op Brands Hatch, waar afgelopen weekend opnieuw werd geracet. Biografieën en verslagen van wat er gebeurde, zullen er genoeg te vinden zijn. Ik zal het anders doen: ik zal, vanuit herinnering, proberen weer te geven hoe mijn dag verliep.
Zoals wellicht bekend schrijf ik al sinds 2007 voor GPUpdate.net en met name de juniorklassen. Dus ook de nieuwe Formule 2 uit 2009. De races vond ik erg interessant, en natuurlijk viel Surtees me op. Maar dan vooral vanwege zijn naam. Hij had hier en daar wel wat mooie dingen laten zien, maar pech zorgde ervoor dat het niet tot uiting kwam in resultaten.
Ik ga nu ook niet liegen en beweren dat ik het talent van Surtees wel zag, want de waarheid is dat ik hem een redelijke subtopper vond, die echter wel een duidelijke groei doormaakte. Als gekeken wordt naar wat Jolyon Palmer dit jaar presteert met zijn ervaring, dan is het behoorlijk veilig om aan te nemen dat Surtees dit jaar ook om de titel zou strijden. Maar dat is iets wat ik vorig jaar niet gezegd zou hebben.
Het was zondag en de race ging van start. Door gestrande coureurs, crashes en regen was de race op het Britse circuit al een chaos. Surtees was ook een slachtoffer van de regen, maar een rode vlag betekende dat hij de race mocht herstarten. Na de zoveelste crash kwam de safety car weer op de baan en na de herstart ging het mis: Jack Clarke crashte, zijn wiel brak af en raakte Surtees op het hoofd.
Pas bij de herhalingen drong de ernst van de situatie tot me door. Het was goed mis, en op de beelden die ik pas na de race grondig bestuurde, was duidelijk te zien dat Surtees, nadat hij al in de bandenstapel tot stilstand was gekomen, het gaspedaal nog vol ingedrukt had. Natuurlijk was hij toen al hersendood, en hij heeft waarschijnlijk nooit wat van zijn klap meegekregen.
De race ging verder en ik typte mijn raceverslag, wetende dat er spoedig nieuws over Surtees zou komen. Goed nieuws. Maar er kwam geen nieuws. Op verschillende fora bleef ik de berichten in de gaten houden, me name op Ten-Tenths.com, waar ook marshals actief zijn. Toen werd duidelijk hoe erg de situatie was: Surtees was er slecht aan toe. Bijzonder slecht.
Pas ’s avonds kwam er bericht dat hij de ochtend niet zou halen. Op dat moment had ik de trappen in dit huis al tien keer op een neer gelopen omdat ik niet stil kon zitten. En toen kwam ‘eindelijk’ het verlossende woord: Surtees was overleden in het ziekenhuis. Achttien jaar oud.
Ik schaam me niet te zeggen dat ik gehuild heb. Ik heb in mijn leven op YouTube veel crashes gezien, veel zwaardere dan die van Surtees. Dit was echter voor het eerst dat ik live iemand heb zien sterven.
Ik zal nooit een moraalridder worden die vindt dat alles moet wijken voor veiligheid, en ondanks de ongelukken van Surtees en later Felipe Massa vind ik ook niet dat er in Formule-auto’s met gesloten cockpits moet worden gereden.
Maar de crash van Surtees, mijn eerste (en hopelijk enige) fatale, heeft wel een diepe indruk op me achtergelaten. Ik blijf erbij dat de dood bij deze sport hoort, maar Henry Surtees heeft mij duidelijk gemaakt, echt duidelijk gemaakt, dat degenen die in het harnas sterven ook mensen zijn. Mensen met familie en nabestaanden.
Rust zacht, Henry.