De toch al moeizame relatie tussen Sebastian Vettel en Mark Webber is er in Maleisië niet beter op geworden. De Duitser negeerde een afspraak om elkaar na de laatst pitstops niet meer aan te vallen en won de race, voor een enorm pissige Webber. Was het een laffe actie van Vettel of een typisch staaltje winnaarsmentaliteit?
Laat ik beginnen te zeggen dat ik geen voorstander ben van teamorders. Alleen in een situatie waarin de ene coureur op een compleet andere strategie dan de ander staat, kan ik het begrijpen, omdat je elkaar anders alleen maar in de weg rijdt. Ook wanneer het daadwerkelijk om de wereldtitel gaat, aan het einde van het seizoen, snap ik het.
In Maleisië verzilverde Vettel zijn pole-position en bouwde hij, geholpen door Fernando Alonso die met een kapotte voorvleugel rondreed, meteen een mooie voorsprong op. Deze raakte hij echter kwijt toen hij iets te vroeg overstapte op slicks. Webber profiteerde en wist de race te controleren tot de laatste pitstops, waarna het team beide coureurs de opdracht gaf richting finish te cruisen.
Vettel had echter andere plannen en hield zich niet aan de opdracht. Hij plaatste een aanval op Webber, die in eerste instantie nog wel verdedigde, maar later toch zijn meerdere moest erkennen. De winst ging naar Vettel en Webber zijn reactie sprak boekdelen. Die van Red Bull overigens ook. “You’ve got some explaining to do, Sebastian”, klonk het na de finish over de radio.
Eerder in de race had Vettel al om teamorders gevraagd toen hij achter Webber vastzat. Hij meende sneller te zijn en dwong het team Webber te vragen zijn teamgenoot voorbij te laten. Hier werd geen gehoor aan gegeven. Vettel is dus wel een voorstander van teamorders als het in zijn voordeel is, maar wanneer het in zijn nadeel is, houdt hij zich er niet aan.
Er zijn mensen die deze instelling hypocriet zouden noemen, anderen zouden het als argument aanvoeren waarom hij wel, en Webber niet, de afgelopen drie jaar kampioen is geworden in de Red Bull. In feite is elke topsporter natuurlijk arrogant en hypocriet, want je moet soms over lijken gaan om de top te bereiken. Daar stoor ik me dan ook niet aan.
Waar ik me echter vooral aan stoorde, was de laffe manier waarop Vettel zijn actie uitvoerde. Hij viel pas aan het op het einde, toen Webber al in ‘saving modus’ rondreed. De Australiër kon daardoor eigenlijk niets uitrichten tegen de aanval van Vettel. Zoals ik op Twitter al schreef: het was als een gevecht in de kroeg, waarbij een van de twee wegloopt uit het gevecht en dan nog een knal in zijn rug krijgt. Laf.
Ik juich het toe dat mensen doorgaan tot het einde en teamorders negeren, zoals Webber juist een paar jaar terug in Engeland deed (met minder succes overigens). En als Vettel dat eerder in de race had gedaan, had ik er geen moeite mee gehad. Maar nu deed hij het op een laf moment en ook nog eens nadat hij wel wilde dat Webber teamorders zou krijgen.
Dat zelfs Helmut Marko niet compleet in de verdediging van Vettel vloog, is veelzeggend…
————————-
Drieluik Vettel vs. Webber
Vettel – laffe hond of geboren winnaar?
Wat zijn de consequenties voor Red Bull?
Top vijf verstoorde teamrelaties